Για την αγαπημένη μου Νατάσα

κάποτε που η εφηβεία μεθούσε την ζωή μου
και η ανεμελιά πλημμύριζε τις μέρες μου
ξύπνησα στις εννιά γενάρη ξημερώματα
ταραγμένος σαν κάτι να ήθελε να μου πει ο χειμώνας
σαν να ήθελε το κρύο να ζεστάνει το μοναχικό μου κορμί
σαν να ήθελε κάποια μοίρα να μου πει μια ιστορία που άρχισε να γράφει.
Η εφηβεία μου δεν έδωσε σημασία στην μοίρα
αλλά η καρδιά μου ένιωσε το τσίμπημα της αγάπης και
αγάπησε. 
Αγάπησε εκείνο το πρωί μια ιδέα.
Αγάπησε τον έρωτα που θα ονόμαζε για πάντα.
Αγάπησε τον δρόμο που θα την οδηγούσε στην αόρατη νεραΐδα.
Αγάπησε την μοίρα με την αδιάβαστη ιστορία.
Αλλά όλα ήταν ανώνυμα όλα ήταν ένα μυστήριο.
Μα όλα είχαν ξεκινήσει να δουλεύουν για έναν σκοπό,
όλα είχαν αρχίσει να ζυμώνουν μια αγάπη που θα ζευγάρωνε δυο ψυχές.
Ο μοναδικός εχθρός και συμπολεμιστής μαζί, ήταν ο χρόνος
που έπρεπε να πληρωθεί με την υπομονή δυο ψυχών.
Έπρεπε να πληρώνεται για να κυλάει αργά και βασανιστικά
μέχρι να ενώσει τους δυο δρόμους μπροστά στο θρόνο της αγάπης.
Τα χρόνια κυλούσαν και η ιδέα ζούσε μοναχή μέσα στα όνειρά μου.
Ο έρωτας φανέρωνε τις νύφες του μα καμιά δεν είχε το όνομα για πάντα.
Ο δρόμος μέρα με τη μέρα μεγάλωνε βασανίζοντας την καρδιά μου
και η μοίρα έγραφε μια ιστορία γεμάτη πόνο.
Μια ιστορία που ήθελε πρώτα να φέρει πόνο,
που ήθελε να γράψει πρώτα για την κόλαση αυτού του κόσμου,
που ήθελε ο κόσμος να μην δεχτεί αυτές τις δυο ψυχές.
Ήθελε να γεννήσει μια αγάπη που δεν θα χωρούσε στα όνειρα των θνητών.
Μια αγάπη που θα ζούσε μέσα σε τραγούδια και ποιήματα,
μια αγάπη χωρίς νόμους και σύνορα. 
 
Τα χρόνια ζητούσαν την πληρωμή τους
μα ο δρόμος νόμιζα πως οδηγεί την καρδιά μου στο χάος.
Το ίδιο άραγε δε νόμιζες και συ μικρή μου νεραΐδα;
Η μοίρα ένιωθα να με κρατά αιώνια στο κελί της μοναξιάς
Το ίδιο άραγε δεν ένιωθες και συ μικρή μου νεραΐδα;
Πίστεψα  πως ποτέ δεν θα σε γνωρίσω σ' αυτή τη ζωή.
Το ίδιο άραγε δεν πίστεψες και συ μικρή μου νεραΐδα;
Μπλέχτηκα στα πλοκάμια της ματαιοδοξίας
και η φράση νιώθω πως δεν ανήκω σ' αυτόν τον κόσμο έγινε το όνομά μου.
Στα ίδια πλοκάμια άραγε δεν μπλέχτηκες και συ μικρή μου συνώνυμη νεραΐδα;
Απλά περίμενα κοιτώντας τον ουρανό.
Τον ίδιο ουρανό των δικών σου ματιών.
Απλά χανόμουνα σε μελωδίες που ταξιδεύουν με τους ανέμους.
Εκεί δεν χανόσουνα και συ μικρή μου νεραΐδα;
Απλά έγραφα για σένα τραγούδια και ποιήματα
εκείνα που άκουγες στα όνειρά σου.
Απλά ζούσα με τη λαχτάρα να σε συναντήσω.
Εκείνη τη λαχτάρα που σε τύλιγε τα βράδια της μοναξιάς σου
και σ' έφερνε λίγο πιο κοντά μου αγαπημένη μου νεραΐδα.
Εκείνη η λαχτάρα που με έφερε κάτω από το άγνωστο μπαλκόνι σου,
ταράζοντας την καρδιά μου χωρίς να ξέρω την αιτία της ταραχής.
Την ίδια ταραχή που ένιωσες και συ μικρή μου νεραΐδα όταν ζύγωσα κοντά σου.
Η ίδια λαχτάρα μας έφερε αντίκρυ ένα καλοκαιριάτικο φεγγάρι.
Απλά δεν ξέραμε, απλά δεν βλέπαμε, απλά το πλήθος αποπλανούσε τα μάτια μας. Ο έρωτας απλά έσπειρε τις εικόνες μέσα στις μνήμες μας.
Απλά έπρεπε ο χρόνος να πληρωθεί για λίγο ακόμη.
Απλά η μοναξιά έπρεπε να σπάσει μπροστά στις πληγωμένες καρδιές μας.
Απλά η μοίρα είχε όρεξη να παίξει λίγο ακόμη με τις συγκυρίες.
Απλά ήθελε να γράψει για ένα συναπάντεμα αναπάντεχο.
Για ένα συναπάντεμα ονειρικό και αδύνατο να είναι αληθινό.
Απλά ήθελε να μας χαρίσει ένα τραγούδι που θα μας έκρυβε στα λόγια του
και οι μελωδίες του θα μας ταξίδευαν στα πέρατα της αγάπης, στον κόσμο τον δικό μας, στον κόσμο που θα αντέχουμε να ζούμε αιώνια αγκαλιασμένοι
μικρή μου αγαπημένη νεραΐδα. 
 
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ όπου ο χρόνος ήταν γεμάτος από τον πλούτο της υπομονής.
Θυμάμαι εκείνο το μουντό και γεμάτο μοναξιά χειμωνιάτικο βράδυ όπου όλα ξαφνικά γίνανε ορατά πήρανε όνομα και η αγαπημένη μου νεραΐδα στάθηκε μπροστά μου και γω στάθηκα μπροστά της και το μόνο που λαχταρούσα εκείνη την στιγμή ήταν το χαμόγελό της να ζευγαρώσει με το δικό μου.
Όλος ο κόσμος χάθηκε στο πρώτο αθώο φιλί ευχής που δώρισε ο ένας στον άλλο.
Θυμάμαι πόσο δυσκολευτήκαμε να πιστέψουμε στην έλξη που νιώθαμε.
Θυμάμαι πόσο αρνηθήκαμε ο ένας την ύπαρξη του άλλου και πόσο ο κίνδυνος να μείνουμε μόνοι σκέπασε με τα σύννεφα του τις καρδιές μας.
Θυμάμαι πως τραβήξαμε το χρόνο όσο πιο μακριά μπορούσαμε. Φοβηθήκαμε πως κάτι τόσο όμορφο θα φέρει μόνο θάνατο στο τέλος του.
Δεν αντέξαμε στην δύναμη της έλξης και δεν μπορέσαμε να ξεφύγουμε από της μοίρας τα γραφτά.
Καταδικαστήκαμε και δυο μας στην αιώνια ευτυχία μικρή μου αγαπημένη Νατάσα.
Χτίσαμε χωρίς να το ξέρουμε τον κόσμο τον δικό μας μικρή μου αγαπημένη Νατάσα.
Τον χτίσαμε με πόνο και τον βάψαμε με το αίμα των καρδιών μας μικρή μου αγαπημένη Νατάσα.
Χθες ήταν η ιστορία που γράφτηκε για την αγάπη μας μικρή μου αγαπημένη Νατάσα.
Σήμερα είναι ένα ακόμη σήμερα που αγαπιόμαστε σαν την πρώτη μας φορά μικρή μου αγαπημένη μου Νατάσα.
Αύριο είναι η αιώνια καταδίκη να αγαπιόμαστε για πάντα αγαπημένη μου Νατάσα.............

 

 

 

 

 

ακης κουστουλιδης