Κάτι δεν κολλάει, κάτι δεν ταιριάζει στην δικαιοσύνη της αντίληψή μου, κάτι δεν καταλαβαίνω από όλο αυτό το δράμα, από όλο αυτό τον πόνο που δεν βγάζει νόημα, δεν βγαίνει λέξη που να εξηγεί το Σαββατιάτικο πρωινό που κάποιος ή εσύ ο ίδιος αποφάσεις να φύγεις. Σιωπή και ξανά σιωπή. Βλέμματα δακρυσμένα, χαμένα μέσα σε μια ασυναρτησία της λογικής που έχουμε σαν στάνταρ στην ζωή μας έρχεται και καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Λυγμοί πνιγμένοι από την σιωπή του καθενός ακούγονται τριγύρω , δάκρυα που θέλουν να γίνουν ποτάμι και να μας πνίξουν πνίγονται προτού κυλήσουν , κάτι τα εμποδίζει και μας αφήνουν μέσα στην αγκαλιά του πιο παράξενου πόνου που ένιωσα ποτέ.
Κάτι δεν ταιριάζει ρε φίλε, κάποια λέξη, κάποιο συναίσθημα το έχω παρερμηνεύσει, αγάπη και τέλος, αφανισμός μιας ύπαρξης που ζεις και βλέπεις καθημερινά, που αντέχεις παρέα μια καθημερινότητα γεμάτο εμπόδια, ξαφνικά φεύγει για το άγνωστο και συ μένεις πίσω να αντέξεις, πρέπει να σηκωθείς ξανά και να αναθεωρήσεις την κατανόηση που πιστεύεις, πρέπει να ξαναφτιάξεις από την αρχή την λίστα σημαντικότητας που πριν δύο μέρες έλεγες πως είναι η βάση για να κρατηθείς όρθιος. Σάββατο πρωί ετοιμάζομαι για τον πρωινό μας καφέ αλλά εσύ έχεις ήδη φύγει, μου το λένε στο τηλέφωνο, μα όχι εγώ σκέφτομαι την δυσκολία της ανάρρωσις σου δεν μπορώ να δεχτώ ένα τέλος που δεν κατανοώ και δεν δέχομαι να με σκεπάσει ξανά το σκοτάδι, νιώθω ανήμπορος να το πολεμήσω, νιώθω ηττημένος.
Σιωπή, μονάχα στον κόσμο της σιωπής μπορώ να κουρνιάζω για λίγο, εκεί κάτω στα άδυτα ίσως μπορέσω να δω λίγο φως.
Ναι εκεί στα υπόγεια ίσως μπορέσω να καταχωνιάσω τον πόνο, εκεί μέσα στα υπόγεια της ψυχής μου είναι όλα καταχωνιασμένα σαν τα πιο σπάνια διαμάντια του όλου, εκεί φυλάω τα πιο ακριβά μου συναισθήματα, εκεί κάτω συναντάω την αγάπη μου για σένα και εκεί μαζί της θα βάλω και το πόνο του φευγιού σου.
Όχι ρε Γιάννη κουράστηκα με το σκοτάδι, θα το αφήσω πίσω μου και θα θυμάμαι τις πιο όμορφες στιγμές που ζήσαμε, θα θυμάμαι το χαμογελαστό σου πρόσωπο, θα θυμάμαι το πρόσωπο που φώτιζε όλα μου τα πρωινά ..........ας αρχίσουμε να δείχνουμε την αγάπη μας και ίσως το σήμερα γίνει λίγο πιο γλυκό, μια αγκαλιά και ένα χαμογελαστό βλέμμα κοστίζει το σ΄αγαπώ.......... Καλό ταξίδι Γιάννη....................................
Κάτι δεν ταιριάζει ρε φίλε, κάποια λέξη, κάποιο συναίσθημα το έχω παρερμηνεύσει, αγάπη και τέλος, αφανισμός μιας ύπαρξης που ζεις και βλέπεις καθημερινά, που αντέχεις παρέα μια καθημερινότητα γεμάτο εμπόδια, ξαφνικά φεύγει για το άγνωστο και συ μένεις πίσω να αντέξεις, πρέπει να σηκωθείς ξανά και να αναθεωρήσεις την κατανόηση που πιστεύεις, πρέπει να ξαναφτιάξεις από την αρχή την λίστα σημαντικότητας που πριν δύο μέρες έλεγες πως είναι η βάση για να κρατηθείς όρθιος. Σάββατο πρωί ετοιμάζομαι για τον πρωινό μας καφέ αλλά εσύ έχεις ήδη φύγει, μου το λένε στο τηλέφωνο, μα όχι εγώ σκέφτομαι την δυσκολία της ανάρρωσις σου δεν μπορώ να δεχτώ ένα τέλος που δεν κατανοώ και δεν δέχομαι να με σκεπάσει ξανά το σκοτάδι, νιώθω ανήμπορος να το πολεμήσω, νιώθω ηττημένος.
Σιωπή, μονάχα στον κόσμο της σιωπής μπορώ να κουρνιάζω για λίγο, εκεί κάτω στα άδυτα ίσως μπορέσω να δω λίγο φως.
Ναι εκεί στα υπόγεια ίσως μπορέσω να καταχωνιάσω τον πόνο, εκεί μέσα στα υπόγεια της ψυχής μου είναι όλα καταχωνιασμένα σαν τα πιο σπάνια διαμάντια του όλου, εκεί φυλάω τα πιο ακριβά μου συναισθήματα, εκεί κάτω συναντάω την αγάπη μου για σένα και εκεί μαζί της θα βάλω και το πόνο του φευγιού σου.
Όχι ρε Γιάννη κουράστηκα με το σκοτάδι, θα το αφήσω πίσω μου και θα θυμάμαι τις πιο όμορφες στιγμές που ζήσαμε, θα θυμάμαι το χαμογελαστό σου πρόσωπο, θα θυμάμαι το πρόσωπο που φώτιζε όλα μου τα πρωινά ..........ας αρχίσουμε να δείχνουμε την αγάπη μας και ίσως το σήμερα γίνει λίγο πιο γλυκό, μια αγκαλιά και ένα χαμογελαστό βλέμμα κοστίζει το σ΄αγαπώ.......... Καλό ταξίδι Γιάννη....................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου