Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

το μεσοδιάστημα




από σκοτάδι ερχόμαστε και στο σκοτάδι καταλήγουμε. το μεσοδιάστημα είναι η ζωή μας κατά τον μεγάλο Νικόλα....το έχω αποδεχτεί εδώ και χρόνια για την αρχή και το τέλος, για την γέννηση και τον θάνατο, κυρίως για τον θάνατο, ναι για το ακαθόριστο φόβο μπροστά στο άγνωστο, μπροστά στο τέλος, αναγνωρίζω τον φόβο που κυριαρχεί όλο μου το είναι μπροστά στην εικόνα από το δικό μου τέλος, αναγνωρίζω γενικά το φόβο προς στο σκοτάδι όταν αυτό εμφανίζεται στο διάβα μου.


Μετά το φευγιό του Γιάννη, κάτι άλλαξε μέσα μου, κάτι με καταπλάκωνε τα στήθη μου και δεν ήταν μονάχα ο πόνος, δεν ήταν μονάχα ο θρήνος για έναν άνθρωπο που αγαπώ, ήταν κάτι σαν κούραση μετά από μια πάλη, μια κούραση που δεν είχα λέξεις να την ονομάσω και δεν ήταν σωματική.
Σήμερα άρχισα να σκαλίζω λίγο το μέσα μου, άρχισα να αμφισβητώ την στάση που κρατάω πάνω στον πλανήτη και δυστυχώς αντιλαμβάνομαι πως την περισσότερη ενέργεια την απορροφά το σκοτάδι, όχι αυτό της αρχής αλλά αυτό του τέλους. Ναι ρε φίλε που είναι αυτό το μεσοδιάστημα που λέμε ζωή και τι κάνουμε για να την χαρούμε; τίποτα αξιόλογο που να μπορεί να αφήσει ένα αποτύπωμα στην μνήμη, τίποτα σημαντικό που μπορεί να τρομάξει τον φόβο που κυριεύει όλο μου το είναι.Απλά ζω και περιμένω, περιμένω, περιμένουν παραδίπλα τα όνειρά μου, η σιωπή φυλακίζει όλα μου τα σ΄αγαπώ και ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Κουράστηκα να φοβάμαι, κουράστηκα να σκεπάζει το σκοτάδι το κάθε μου βήμα, κουράστηκα να ψάχνω μια χαρούμενη στιγμή από το παρελθόν, κουράστηκα να περιμένω.....
Ζήσε ρε φίλε και αγάπα, ζήσε και κάνε λάθη, πολλά λάθη, γκρέμισε όλα αυτά που φοβάσαι, κάψε τις μάσκες της λογικής και άσε τον τρελό να βγει από μέσα σου, εδώ είναι η ζωή και το πάρτι δικό μου, δικά μου τα όνειρα, δικά μου είναι όλα όσα νιώθω σήμερα, αυτός είμαι σήμερα αυτά είναι τα σ΄αγαπώ μου, δεν ξέρω αν μ΄ακούς εγώ σ΄αγαπώ και δεν περιμένω να πληρωθώ για αυτό, δεν περιμένω τα χάρτινα αργύρια για να ευτυχίσω, ούτε θα ντυθώ με χρυσά για να γίνω αρεστός ..........
Μια αγκαλιά, λίγες νότες, ένα σ΄αγαπώ Νατάσα και ο κόσμος μου έγινε παράδεισος................Αλήθεια ρε φίλε είναι τόσο δύσκολο να ζήσεις;;;;;;;;;; ειλικρινά δεν ξέρω Άκης.....

Δεν υπάρχουν σχόλια: