Η χώρα των θεών

Εκεί στις πύλες της ψυχής

Στέκει μια αγάπη αιώνια

Κανένας δεν παίρνει το κλειδί

Ν' ανοίξει την πόρτα να την δει

Φοβούνται και μένουνε θνητοί

Του πόνου το αίμα μη τρέξει

Ο χάρος που πάντα μένει εκεί

Αμέτρητες ζωές έχει κλέψει

Ποιος μπορεί;

 

ποιος μπορεί

ν' αντέξει ένα αντίο χωρίς πόνο και θυμό;

ποιος μπορεί

από της μοναξιάς το δρόμο να βγει χωρίς να πληγωθεί;

ποιος μπορεί

στον μέσα κόσμο του να μείνει τη στιγμή που κλαίει η ψυχή;

Το νησί

 
Ένα πρωινό αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι το οποίο το χρωστούσα στην ψυχή μου.
Χρειαζότανε ένα εισιτήριο το οποίο μόνο ο διάβολος πουλούσε.
Χρειάστηκε να παλέψω με θεούς και δαίμονες οι οποίοι κατοικούσαν στη καρδιά μου και με κρατούσανε για χρόνια παγωμένο.
Τους έκαψα και περπάτησα ένα σκοτεινό καταραμένο μονοπάτι.
Έμενε μόνο η συνάντηση με τον διάβολο.
Έμενε ο φόβος της ήττας και η απορία αν η λαχτάρα για το ταξίδι ήταν πιο δυνατή.

Το κατηγόριο

ποια είναι αυτή που έσπειρε

μέσα στου κεφαλιού μου την κορυφή

αυτόν τον παντογνώστη

αυτόν τον άθλιο κριτή;

Το εγώ μου

μικρή μου καταραμένη πέννα

γιατί πήρες το χέρι μου και άρχισες να γραφεις

μικρή μου καταραμένη πέννα

γιατί ταπεινώνεις το εγώ μου και εναντιώνεσαι μαζί του

μικρή μου καταραμένη πέννα

Σήμερα

όταν συναντήσω το αόρατο κορμί σου

μόλις βαδίσω τον εξαφανισμένο δρόμο

μόνο τότε θα ησυχάσει

Σ' αγαπώ

 

καθώς έψαχνα το χαμένο νόημα

της μηδενικής μου ύπαρξης

αυτό που ποτέ μου δεν μπόρεσα

να βρω στ' αλήθεια

χάθηκα μέσα στα ξεθωριασμένα ποιήματα

Για την αγαπημένη μου Νατάσα

κάποτε που η εφηβεία μεθούσε την ζωή μου
και η ανεμελιά πλημμύριζε τις μέρες μου
ξύπνησα στις εννιά γενάρη ξημερώματα
ταραγμένος σαν κάτι να ήθελε να μου πει ο χειμώνας
σαν να ήθελε το κρύο να ζεστάνει το μοναχικό μου κορμί
σαν να ήθελε κάποια μοίρα να μου πει μια ιστορία που άρχισε να γράφει.
Η εφηβεία μου δεν έδωσε σημασία στην μοίρα
αλλά η καρδιά μου ένιωσε το τσίμπημα της αγάπης και
αγάπησε. 

Μοναξιά

κάθε φορά που χάνεσαι από των ματιών μου το πεδίο
και η απόσταση σβήνει της παρουσίας σου την φλόγα
έρχεται μέσα από το σκοτάδι αυτή η μεγαλύτερη
και πιο τρομακτική μισητή βασίλισσα της αγάπης
αυτή με την αθάνατη αγκαλιά

το διαμαντι

σκισμενο αποκωμα

Γιαουρτοκαταπέλτης βρέθηκε στην πλατεία Εξαρχείων!

Μια πολεμική πολιορκητική μηχανή με βεληνεκές που μπορεί να στείλει ένα γιαούρτι από σημείο εκτός της απαγορευμένης ζώνης, κατευθείαν πάνω στην εξέδρα των επισήμων, ανακαλύφθηκε παραμονές της κρίσιμης παρέλασης

απο Ο.Α.Ε.Ε. η τεβε η δημιουργια χρεους απο το πουθενα....

λοιπον απαλακτικο ειχα ζω σε χωριο 800 κατοικων και τα εσοδα μου στην καλυτερη να ειναι 3000-4000ευρω. Ολα αυτα τα ανερεσαι το Ο.Α.Ε.Ε. και για λογους ανταγωνισμου με υποχρεωνει να ασφαλιστω χωρις να εχω την δυνατοτητα να πληρωσω.

κανε ενα καφε διαβασε το και διαδωσε το .......

Μία “βόμβα” στα “θεμέλια” της Νέας Τάξης...

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ


...Οι λαοί πρέπει να απαιτήσουν εδώ και τώρα από τη Ρώμη ν' αποκαλύψει το μεγαλύτερο μυστικό όλων των αιώνων...



...τον Τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.


Ο νέος "λαμπερός" κόσμος πρέπει να χτιστεί πάνω στο πιο λαμπερό του "πετράδι".

η καινουργια μου πινακιδα

σαν ακις πλεον δεν περιμενω κανεναν πολιτικο(προδοτη) να με σωσει...

απλα δεν δεχομαι τις απειλες τους(οικονομικες) ......

και θα τους πληρωσω με τα αορατα ευρω μου.....

λιγα λογια για τον φιλο ναρκωμανη που πεθανε σημερα.....

Θα προσπαθησω να περιγραψω σκεψεις , συναισθηματα και εμπειρια για ενα θεμα που ειναι παρακατιανο σε ολη την κοινωνια εκτος απο αυτους που ζουνε την κολαση και αυτους που πλουτιζουν απο την κολαση .Νιωθω θλιψη , οργη , ευγνωμοσυνη και τελος φοβο.

Θα ξεκηνησω με την οργη που νιωθω για ολη την κοινωνικη αντιμετωπιση που εχει ενας ναρκωμανης

καλημερα

καλημερα